пятница, 25 апреля 2008 г.

Noble Bukhara

All those people who happened to visit Bukhara, most likely paid attention to the strange "shaggy hats" on the top of minarets. These are storks` nests. And the white bird of hope can serve as a city's symbol, symbol of its firmness and stability. More than once throughout its history this rich city suffered the invasions of various enemies. The most devastating invasion was that of Mongols. But each time Bukhara revived; and which is more, it always revived on the same place as if keeping loyalty to its roots.Over centuries the city was a fertile oasis in the valley of the river Zerafshan on the Great Silk Road, the leading center of science and culture.

And foundation of the city goes into the remote ages. In 1997 on UNESCO decision, the whole cultural world celebrated its 2500 jubilee. The legend connects appearance of the city with the name of one of the deity of Zoroastrian pantheon - Siyavush. The most ancient part of Bukhara is its citadel - Ark, where archaeologists excavated the finds dating back to the 3rd century B.C. This is a twenty meters high artificial mound, where the emir`s palace, his harem, treasury, arsenal and casemates for criminals were located. The palace housed throne hall, in the center of which there was a marble throne of the emir. In the upper gallery there was a music pavilion where the court musicians used to play makoms twenty-four hours a day.
In immediate proximity to the Ark there was a palace mosque Jami and the picturesque complex of the Bolo-Hauz mosque with a luxurious polystyle aiwan that together with the minaret reflected in the waters of the pool.
The whole territory of Bukhara including Ark was surrounded with an impressive outer wall that had eleven gates that have been partly preserved to our times. The minarets, portals and domes of the mosques, madrassahs, crests of caravan-sarays and trade buildings towered over the flat gray roofs of one and two storied houses. And today, the city boasts more than one hundred and forty buildings of medieval architecture attracting people from all over the world. There were more than one hundred madrassahs alone, and figure of the student boy hurrying to his classes, most likely was the most typical in the streets of the city.
One of the oldest monuments of Bukhara is Ismail Samani mausoleum built at the beginning of the 10th century by the founder of the Samanid dynasty. The mausoleum is a perfect brick cube covered with the hemisphere cupola. The Samanids mausoleum is the first building in Central Asian architecture built of fired bricks; moreover, brick is used both as a construction and a decorative element. The building is made of the figure bricks, which cover the walls with a peculiar ornament. During the day the shifting daylight changes the pattern of decoration. None of the architectural monuments of the world uses such a technique of decor. The architectural forms of Ismail Samani mausoleum - the first known mausoleum in the Islamic world - have their symbolic explanations: the cube symbolizes the earth, its dome is a symbol of the heavens, and their harmonic unity represents the universe.
The main vertical line of the city is the Kalon Minaret built in 1127. This is a perfect architectural construction, a colossus, 47 meters towering over the city. Slightly narrowing to the top, the round tower of this tallest in Uzbekistan minaret from below to the top is trimmed with a relief design of the colored bricks. The ornamented bands ringing the minaret emphasize its size and upward direction. At the same time, the diversity and the rhythm of ornamental motives enrich a rather simple and clear architectural form. They say that architect, Bako by name, having put a foundation of the tower on ganch and camel milk, left the city for two years in order to escape the premature start of the construction works. However that may be, for almost one thousand years the minaret has not contracted a millimetre.
The peculiarity of the medieval Bukhara architecture became a creation of ensembles consisting of two monumental buildings separated with a street or a square and facing each other. On the basis of this principle, the central ensemble of the city - Poi Kalon square - "At the foot of the Great" - was built. Vaulted gallery connects the minaret with a grandiose Friday mosque Masjidi-Kalyan. Opposite the mosque, at the beginning of the 16th century there was built Miri-Arab madrassah, which is still functioning. The courtyard portals of the building are well proportioned and are beautifully decorated with mosaics. The dome structure with its openings to let the daylight in, gives the interior a particular artistic expressiveness.
One of the main places of interest of Bukhara is undoubtedly the Ulugbek`s madrassah. Ulugbek was Temur's grandson and a prominent scientist of his time. His credo "It is the sacred duty of every Muslim man and woman to seek after knowledge" is written with an Arabic script above the entrance to the madrassah.
Opposite to it there is Abdulaziz-khan madrassah which impresses with richness of decor. Similar ensemble is formed by kos-madrassahs of Modari-khan and Abdullah-khan, both madrassahs being built one opposite the other in the narrow street.
During its history the city was reconstructed many times. The buildings that have survived after numerous wars and upheavals impress a lot. Here is a Magoki-Attari mosque, which is located on the site of the earlier Zoroastrian temple. And in the 12th century there was built a mosque here and people used to come to this mosque to celebrate main Muslim holidays - Kurban-hait and Ramazan.
Chasma-Ayub mazar also dates back to the 12th century. According to the legend, biblical prophet Ayub was once passing this waterless part of Bukhara, stabbed the ground with his stick and instantly there appeared a source with clear healing water. In the 15th century Khorezmian masters brought by Temur after his military campaigns to Khorezm built over a well a building with a conical dome on the high drum - a typical form for Khoremian architecture. In comparison with this construction Chor-Minor madrassah is a relatively new building since it was built in the 17th century. The building has four squat minarets and blue glazed domes, which bring the madrassah a peculiar silhouette.
It is typical of the East to use artificial pools - hauzes - not only for practical application but also to decorate the city. In Bukhara there functioned more than eighty comfortable pools like this. The most famous one is Lyabi-Hauz. This unique complex consists of a big pool trimmed with slabs. It is surrounded with several buildings: Kukeldash madrassah - the biggest madrassah in Central Asia, khanaka (old house for dervishes) and Nodir Divan Begi madrassah. For centuries the Lyabi Haus provided the city with drinking water from Shakhrud canal, and today Lyabi Haus is one of the favorite places where local people as well as numerous tourists like to relax in the shade of age-old trees.
Having been a big capital city, Bukhara was famous not only for its mosques and madrassahs, mausoleums and mazars but also for its caravan-sarays, baths and multidomed market buildings. There have been preserved and are still used as shopping malls Taki-Zargaron ("the Dome of Jewelers"), Telpak-Furushon ("The dome of Hat sellers") and Taki-Saraffon ("Money exchangers bazaar"). The names themselves testify to the initial usage of these buildings.
At the beginning of the 20th century in the suburbs of the city for emir himself there was built a summer palace Sitorai-Mohi-Hosa. One of its buildings, so-called Old Palace, was built on the project of Khodji Khafiz architect. The hall for ceremonies where the throne of emir was once located impresses a lot. But of most interest is the New Palace. Its White hall and the foyer are decorated with paintings and the intricate ganch-carving made by local masters from Bukhara Usto Shirin Muradov and Rasim Khaitov.
In the Middle Ages Bukhara was a holy city for all the Muslims of Central Asia not only from the religious point of view but also from the aesthetical esteem. Bukhara was considered to be a place of glory; it nurtured the famous people of that period of time. The author of the second most important Islamic book after Koran- the book of authentic khadiths "Al-jami as sahih" was Imam Al-Bukhari. Abu Ali Ibn Sino (Avicenna) was born in a small village near Bukhara and started his career in the holy city. The respected in the Islamic world sheikh Bahauddin Nakshbandi, the founder of the sufi order used to work as chaser in Bukhara. A pilgrimage to the holy tomb of the sheikh gave the same status as Hajii to Mecca. Even nowadays Mausoleum of Nakshbandi is revered as the main holy place of the city.
Bukhara gave the world such eminent people as historian Narshakhi, poets Rudaki and Dakiki: Even the favorite personage of the local folklore Khodja Nasreddin was also from Bukhara. His wise jokes are countless.
The centuries-old activity of Muslim scientists, thinkers, architects, poets endowed the city with such titles as "Dome of faith", "Noble Bukhara", "Blessed city". It seems that Bukhara really deserves all these names.

среда, 23 апреля 2008 г.

Buxoroi Sharif

Buxoroga borib, shu qadimiy shaharni ko’rgan kishilarning barchasi minoralarning tepalaridagi g’alati ko’rinishdagi «qalpoqlarga» e’tibor bergan bo’lsalar kerak. Bular laylak uyalaridir. Umidning timsoli bo’lgan bu oppoq qushlar shaharning ramzi, uning barqarorligi va sadoqatining ham ramzi bo’la oladi. Boy go’zal shahar juda ko’p marta turli-tuman dushmanlarning bosqinchilik hujumlarining maqsadi bo’lgan, mo’g’ul-tatarlarning bosqini eng og’ir, yer bilan yakson qiluvchi darajada bo’lgan edi. Lekin Buxoro har gal qaytadan aynan o’sha joyda tiklanib, o’z zamini-yu a’analariga sodiq bo’lib qaytadan barpo bo’lar edi.
Buxoroga asos solinishi qadim-qadimgi asrlar tubiga borib taqaladi. 1997 yilda YuNESKO ning qaroriga ko’ra butun madaniy dunyo uning 2500-yilligini nishonlagan edi. Afsonalar shaharning paydo bo’lishini tarixiy shaxs obrazi bilan bog’liq Zardo’shtiylik xudolaridan biri – Siyovush bilan bog’laydi. Buxoroning eng qadimiy qismi uning qal’asi – Ark hisoblanadi, bu yerda arxeologlar eramizdan avvalgi IV - III asrlarga oid bo’lgan ba’zi topilmalar borligini aniqlashdi. Bu balandligi 20 metr bo’lgan katta tepalik bo’lib, u yerda ilgari Buxoro amirining saroyi, uning harami, xazinasi, qurol-yarog’ saqlanadigan xonalari, o’ta xavfli jinoyatchilar uchun zindon bo’lgan edi. Hozirgi paytda ular tiklanmoqda.
Buxoroning eng qadimiy yodgorliklaridan biri X asrning boshida Somoniylar sulolasining asoschisi tomonidan qurilgan Ismoil Somoniy maqbarasidir. Maqbara usti yarim sfera shaklidagi gumbaz bilan yopilgan kub shaklidagi binodir. Somoniylar maqbarasi O’rta Osiyoning me’morchiligida bizgacha yetib kelgan, pishiq g’ishtdan qurilgan birinchi bino bo’lib, bunda g’ishtlar ham qurilish uchun, ham bezatish uchun ishlatilgan.
Shaharning asosiy va eng baland ko’tarilgan inshooti – 1127 yilda qurilgan Kalon minorasidir. Bu har tomonlama komil muhandislik inshooti, Buxoroning sathidan 47 metrga ko’tarilib turgan ulkan minoradir. O’zbekistonda eng baland bo’lgan ushbu minora tepaga chiqqan sari sal ingichkalashib boradi, uning dumaloq aylanasidan o’rab turgan halqalar turli rangdagi sirlangan g’ishtchalar bilan bezatilgan. Shu bilan birga minoradagi naqshlarning turli-tumanligi va takrorlanib kelishi sodda va komil me’morchilik shakllarini boyitadi.
Buxorodagi o’rta asrlar me’morchiligining alohida xususiyati – ko’cha yoki maydon bilan bir-biridan ajralib turgan va old yuzasi, darvozalari bilan bir-biriga qarab turgan ikkita ulkan inshootdan iborat bo’lgan majmualarning barpo etilishi edi. Shu asosda shaharning markaziy me’morchilik majmuasi yaratilgan – Poi Kalon («Ulkan inshoot osti») maydoni. Uning minorasi gumbazli o’tish yo’li bilan benihoya ulkan juma masjidi – Masjidi Kalon bilan bog’langan. Uning qarshisida XVI asrning boshida hatto bizning davrimizda ham ishlayotgan Mir-Arab madrasasi barpo etilgan.
Chashma-Ayub mozorining barpo etilishi ham XII asrlarga oid, deb hisoblanadi. Afsonalarga qaraganda, Injildagi payg’ambarlardan biri – Ayub (Iov) Buxoroning bu suvsiz qismidan o’tayotganda hassasi bilan yerga urgan – natijada bu yerda top-toza, shifobaxsh suvli buloq paydo bo’lgan. XIV asrda Amir Temur o’zining yurishlaridan birida olib kelgan xorazmlik ustalar buloq va quduq ustidan bino barpo etganlar hamda quduqdagi baland tortish qurilmasi ustidagi konus shaklidagi gumbazga Xorazm uchun xos bo’lgan shakl berganlar. Ularga qaraganda mashhur Chor-Minor masjidi esa yangi qurilgan bino, deb atalishi mumkin – u XIX asrda qurilgan. Bu masjidda to’rtta uncha baland bo’lmagan minoralar hamda gumbazlar zangori rangda bo’lib, masjidga o’ziga xos qiyofa bag’ishlaydi.
Sharq me’morchiligi uchun sun’iy suv havzalari bo’lgan hovuzlardan nafaqat amaliy maqsadlarda, balki shaharni yanada har tomonlama bezatish uchun ham foydalanish odatdagi holdir. Buxoroda saksontadan ortiq bunday obodonlashtirilgan hovuzlar bo’lib, shaharni ta’minlab turar edi. Ulardan eng mashhur bo’lgan hovuz Labi-hovuzdir.
Yirik poytaxt-markaz bo’lgan Buxoro shahri nafaqat o’zining masjidu madrasalari, maqbarayu-mozorlari bilan, balki saroylari, hashamatli uylar, karvon-saroylar, hammomlari va ko’p gumbazli savdo majmualari bilan ham mashhur edi. Shaharda ko’chalarning kesishuvida – guzarlarda qurilgan Toqi-Zargaron («Zargarlarning gumbazi»), Telpak-Furushon («Telpaklar sotuvchilarining gumbazi») va Toqi-Sarrofon («Pul almashtiruvchi sarroflarning gumbazi») saklangan, ular hozirgacha savdo rastalari sifatida ishlatilmoqda. Ularning birinchi qurilishi va ishlatilishidan nomlari ham dalolat bermoqda.
O’rta asrlarda Buxoro Markaziy Osiyodagi barcha musulmonlarning muqaddas shahri bo’lgan edi, bunda nafaqat diniy hurmat-e’tibor, balki estetik tuyg’ular ham ifodalanar edi. Buxoro shon-sharaf mujassam bo’lgan shahar deb hisoblanar edi, u yerda eng mashhur kishilar yig’ilar edi. Islomda Qur’ondan keyin ikkinchi o’rinda turgan diniy kitob – eng haqqoniy hadislarning to’plami bo’lgan «Al-jami as-sahih» ning muallifi Imom Al-Buxoriy edi. Abu Ali ibn Sino (Avitsenna) shaharga yaqin bo’lgan qishloqdan kelib chiqqan edi, u shaharda o’z faoliyatini boshlagan. Islomda eng muqaddas shaxslardan biri shayx Bahovaddin Naqshband, so’filar ta’limotining asoschisi, buxorolik misgar edi. Shayxning go’rini ziyorat qilish Makkaga borib bajarilgan haj marosimiga tenglashtirilar edi. Bahovaddin Naqshbandning maqbarasi hozir ham shaharning eng muqaddas joyi deb hisoblanadi.
Buxorodan dunyoga taniqli bo’lgan tarixchi olim Narshaxiy, yirik shoirlar Rudakiy va Daqiqiylar kelib chiqqan. Lekin ayni shu shaharda, odamlarning gap-so’zlariga qaraganda xalqning sevimli namoyandasi, o’tkir so’zli «tinchlikni buzuvchi» latifago’y Xo’ja Nasriddin Afandi ham yashagan. Hazilkash donishmand Afandining latifalari va teran fikrlari son-sanoqsizdir.
Musulmon allomalari, mutafakkirlarining, me’morlarning va shoirlarning ko’p asrlik ijodiyoti tufayli shahar «Islom cho’qqisi», «Buxoroi Sharif», «Muqaddas shahar» faxrli unvonlariga musharraf bo’lgan. O’ylaymizki, Buxoro shahri haqiqatan ham bu unvonlarning barchasiga loyiq.
Shu bilan birga shahar zamonaviy sanoat va madaniyat markazidir. Unda zamonaviy qurilgan aeroport, oliy o’quv yurtlari, kollejlar, litseylar. Teatrlar, sport-sog’lomlashtirish inshootlari va markazlari ham mavjud.

Бухара

Город Бухара Узбекистан. История Бухары. Памятники и фотографии Бухары. Виды БухарыПогода в Бухаре. Туры в Бухару
Древнее поселение Бухара возникло в первых веках н.э. В VI в. оно становится столицей ранне-феодального владения Бухарского оазиса. Город Бухара (Шахристан) формировался возле искусственного холма, на котором возвышалась древняя цитадель (арк). Но по мере того, как за пределами города вырастали слободы ремесленников (рабады), они вместе с шахристаном окружались оборонительной стеной. До наших дней сохранились ее остатки, относящиеся к XVI в. Многовековая история Бухары оставила на территории города следы, которые явственно проступают и поныне. Основные древние улицы и их пересечения отмечены монументальными зданиями. Величаво поднимаются над городом их красочные порталы и купола. Расстилаются многокупольными перекрытиями торговые постройки на базарных площадях. Стоит затихшая мощная громада цитадели. А над всем городом величаво возвышается минарет Калян (XII в.). Бухара хранит хотя и немногочисленные, но подлинные сокровища архитектуры домонгольского периода. К ним в первую очередь следует отнести мавзолей Саманидов, воздвигнутый в IX-X вв.
Небольшое здание мавзолея по силе художественного образа и логичности его конструктивного воплощения представляет собой монументальное произведение. Четкий кубовидный объем завершается куполом на восьмигранном барабане, окруженном снаружи узкой галерейкой с арочными проемами. Мавзолей возведен из мелкого светло-желтого кирпича. Узорная рельефная кладка выполнена с непревзойденным мастерством. Игра светотени на фасадах создает впечатление легкости и ажурности. Строительное искусство, виртуозное использование обожженного кирпича в декоре, композиция здания ставят его в ряд шедевров мировой архитектуры.
Зодчество последующего времени (XI-XII вв., правление Караханидов) было ознаменовано сооружением минарета Калян. Он был построен в 1127 г. одновременно с пятничной мечетью, к настоящему времени не сохранившейся. Мощный ствол минарета, имеющий в нижнем диаметре 9 м, слегка суживается кверху и достигает 46-метровой высоты. Наружный слой кладки выложен из шлифованного кирпича поясами геометрических узоров. На одном из них значится дата постройки. В верхней части ствол минарета окружен площадкой - открытой аркадой для провозглашения "азана" - призыва к молитве. Эта площадка использовалась также для наблюдения за вражескими войсками, и, как гласят предания, для сбрасывания с ее высоты преступников. Минарет восхищает не только своей величавостью и орнаментальной кладкой, но и тем строительным искусством, с которым он был возведен. Он простоял 800 лет и за это время не нуждался в ремонте.
За стенами Бухары и в настоящее время стоит построенная в 1119-1120 гг., на месте заброшенных парков и дворцов правителей Караханидов, мечеть Намазга. Здесь собирались жители города на молитву в большие праздники Курбан и Фитр. В XII веке была возведена лишь одна стена с молитвенной нишей (михраб), обильно декорированная геометрическим и эпиграфическим орнаментом из мелких шлифованных кирпичиков и плиток резной терракоты. В XVI в. к михрабу была пристроена открытая галерея. Очень характерен для богатой декором архитектуры XII в. южный портал мечети Магоки-Аттари, убранство которого отличается изощренностью декоративных приемов. Немногочисленные бухарские памятники XI-XII вв. свидетельствуют о блестящем строительном мастерстве зодчих того времени и их тонком искусстве орнаментации зданий. В послемонгольский период (XIII в.) в Бухаре не было крупного строительства. Оно возобновляется лишь в следующем столетии и особенно в XV-XVI вв. При Улугбеке Бухара обогатилась зданием нового медресе (1417 г.). Здесь все характерно для архитектуры того времени: ясность общего замысла, отличные пропорции, сдержанность декора. В украшении медресе использована мозаика из глазурованных кирпичей. Как уже отмечалось, в XVI веке, после установления власти узбекской династии Шейбанидов, Бухара вновь становится столицей большого среднеазиатского государства. Политическое и экономическое положение страны способствует развитию строительства. Гражданские постройки, как никогда раньше, насыщают город. Возводятся новые городские стены, остатки которых и теперь очерчивают границу разросшегося в XVI веке рабада.
Интенсивная застройка Бухары начинается с пятничной мечети. Она была возведена в XV-XVI вв. на месте старой мечети XII в., возле минарета Калян, и стала одним из самых крупных сооружений
Средней Азии. Высокая глухая стена ограждает ее территорию. Двор окружен галереей со множеством мощных столбов, соединенных арками, поддерживающими около 300 куполов. В западной его стороне расположено здание самой мечети, обращенное во двор стройным порталом. Художественный эффект акцентируется на орнаментации портала и михраба мечети. Голубой купол мечети высоко поднимается над городскими постройками. По другую сторону площади, на которой стоит минарет, в 1535-1536 гг. было построено медресе Мири-Араб. Медресе имеет традиционную для этого типа зданий планировку с внутренним двором и худжрами. В углах здания по главному фасаду помещены усыпальница и мечеть. Перекрытие усыпальницы со световым фонарем и лепными сталактитами производит впечатление необычной легкости. Медресе Мири-Араб вместе с мечетью и минаретом создает один из значительных ансамблей Бухары.
В подобном приеме "кош", т.е. парных построек, были возведены "Кош-медресе" - медресе Модари-хана (1566-1567 гг.) и медресе Абдулла-хана (1588-1590 гг.). Первое из них имеет обычную для этого типа зданий планировку, скромную отделку в интерьерах, неорнаментированные дворовые фасады. Главный фасад украшен узорами из поливных кирпичей и майоликой. В декоре более сложного по плану медресе Абдулла-хана использованы глазурованный кирпич и майоликовые плитки с характерным для времени Абдулла-хана мутным светло-зеленым тоном. В конструкциях куполов сказывается присущий XVI веку технический прогресс. Внутренний декор многих из них создает яркую впечатляющую картину.
Помимо монументальных культовых зданий город имел многочисленные небольшие мечети с легкими айванами и часто плоскими перекрытиями. Возле них располагались небольшие минареты и водоемы, окруженные тенистыми деревьями. В архитектуре подобных зданий сочетались приемы монументального зодчества с народными традициями, что придавало им особую органичность среди однотипной застройки жилых кварталов. Примером подобных зданий могут служить мечети Балянд и Ходжа-Зайнеддин (XVI в.). Айваны с деревянными перекрытиями и колоннами придают сходство этим мечетям с жилыми постройками. Расположенный вблизи мечети Ходжа-Зайнеддин водоем с каменным ступенчатым спуском к воде, водосливами в виде голов фантастических животных, зелеными насаждениями в сочетании с легким айваном - еще больше усиливает это впечатление.
Большое место в строительстве Бухары XVI века занимали гражданские постройки: торговые, караван-сараи, бани. Не являясь предметом особого художественного замысла, они выразительны четкими объемами и их конструктивным воплощением. От XVI века в Бухаре сохранилось несколько торговых построек, не потерявших своего первоначального назначения и по настоящее время. Это "таки" - купольные постройки на пересечениях улиц. Таковы Таки-Заргарон (купол ювелиров), Таки-Тильпак-Фуршон (купол продавцов головных уборов), Таки-Саррафон (купол менял). Рациональна планировка пассажа ("тима") Абдулла-хана, в котором нет проездов, и все внутреннее пространство отведено под торговые помещения.
Ослабление государства в XVII в. в связи с феодальными распрями и потерей мировых торговых связей повлекло за собой сокращение строительства. Однако в монументальной архитектуре еще сохраняются традиции предшествующего столетия. К этому времени относится один из значительных ансамблей Бухары - постройки у Ляби-хауза. Наиболее ранняя из них медресе Кукельдаш (1568-1569 гг.) - самое крупное в Средней Азии здание такого назначения. В 1620 году перед ним был вырыт водоем Ляби-хауз, облицованный крупными известняковыми плитами и окруженный деревьями. Тогда же были построены с двух сторон бассейна мечеть-ханака (мечеть с кельями для паломников) и медресе Надир-диван-беги. Таким образом, был создан ансамбль из трех зданий, объединенных водоемом. Прием "кош" был повторен также при сооружении значительной последней постройки Бухары - медресе Абдулазис-хана (1652), поставленного напротив медресе Улугбека. Несмотря на то, что оба здания по времени их возведения разделены более чем двумя столетиями, они общностью композиции составляют единый строгий архитектурный ансамбль.
Медресе Абдулазис-хана имеет традиционную, но несколько усложненную планировку. В его архитектурном убранстве широко использована изразцовая мозаика, в интерьерах - разной формы сталактиты, а в отделке стен - мраморные панели и живопись "кундаль". Обилие декора снижает художественную ценность здания, особенно в сопоставлении со сдержанным убранством и строгими формами медресе Улугбека, стоящего напротив.
В XVIII веке строительство в стране теряет прежний творческий размах и уже не поднимается до уровня выдающихся архитектурных сооружений.
Однако постройки и ансамбли Бухары сыграли значительную роль в формировании города и сохраняют ее до настоящего времени. Реставрируемые и охраняемые государством, памятники зодчества обретают вторую жизнь и входят неотъемлемой частью в облик современного города.

Бухара́ (узбекск. Buxoro) — один из древнейших городов Узбекистана. Центр Бухарской области. Культурный слой на территории города составляет более 20 м. Именно на такой глубине археологи обнаружили остатки жилых и общественных зданий, посуду и монеты, орудия труда и ювелирные изделия, которые датируются IV веком до н. э.. Легенда гласит, что основателем города является Афрасиаб.

Возраст Бухары превышает 2500 лет. В древности она входила в состав одной из областей Средней АзииСогда, где уже во времена Александра Македонского была развита градостроительная структура.

Недалеко от города располагалось античное поселение Варахша, известное своими великолепными настенными росписями, представлявшими сцены охоты на гепардов. Центром Бухары является крепость Арк, где проживали правители и их приближённые. За её стенами сложился собственно город — «шахристан». Его окружали торгово-ремесленные предместья — «рабад». Через Бухару пролегал Великий шёлковый путь. Здесь было более 60 караван-сараев, где размещались купцы из Индии, Китая, Ирана и других стран.

Со II века до нашей эры по III век нашей эры Бухара входила в состав Кангюя. В V веке — в составе государства эфталитов. В VI — начале VII века — в составе Западного Тюркского каганата.

С приходом арабов в VII веке в Бухаре распространился ислам. С этого времени начали возводиться мечети и минареты, медресе и культовые комплексы. Более тысячи лет восхищает своей красотой, безупречностью пропорций и гениальным замыслом мавзолей Саманидов. Архитектурные ансамбли Пои Калян, Ляби-хауз, Гаукушон и другие являются лучшими образцами творений средневековых зодчих. В Бухаре сохранилось также множество памятников жилой архитектуры и дворцов, бань и торговых сооружений. Особую прелесть таят в себе загородные архитектурные ансамбли Бахавуддин, Чор-Бакр, Тошмачит и др.

Этот удивительный город не выходил за пределы своей городской крепостной стены, построенной в XVI веке, и вместил в себя более 200 медресе и множество базаров, на которых можно было, без преувеличения, купить абсолютно всё. Ходить по Старой Бухаре, основанной ещё в первых веках до нашей эры, приходится буквально по памятникам древних цивилизаций.

Свой современный облик город приобрёл во времена династий Шейбанидов и Аштарханидов в XVI—XVII веках, когда были построены большинство из его изумительных мечетей и медресе, караван-сараев и бань, крепостных стен и ворот, а также крупные архитектурные ансамбли и усыпальницы. До наших дней сохранились стены старинной цитадели, более 140 архитектурных памятников мусульманской эпохи (минарет Пои-Калян XII века, медресе Кукельдаш и Улугбека XI—XVI веков, Ляби-Хауз XVI—XVII веков, мавзолей Исмаила Самани IX—X веков), удивительные кварталы и узкие улочки старого города.

В сохранившихся памятниках чётко прослеживаются черты местной самобытной архитектурной школы, свидетельствующей о незаурядном мастерстве бухарских зодчих.

Buxoroi Sharif

Ushbu saytda Buxoroi Sharif shahari haqida suratlar